Waarom New Bike Day even leuk is als je verjaardag
(En wat dat zegt over motivatie, gewoontes en zelfzorg)
Ik stap de winkel binnen en voel kriebels in de buik. Ongemakkelijk? Ja. Blij? Ook, ja. Toch voel ik me alsof ik iets ga kopen dat ik niet echt nodig heb. Ik heb al een fiets, een goede zelfs, maar deze is mooier, lichter en sneller. Meer nog, het is een droom op twee wielen. Maar het is er misschien ook los over...
Dat is de twijfel in mijn hoofd. De stem die je met de voetjes op de grond wil houden. Maar soms wil ik net met mijn hoofd in de wolken zijn.
Fietsen is meer dan een hobby voor mij. Het is mijn levensverzekering die zorgt dat ik de bewegingsnorm haal. Het is mijn Buddha en mijn yogamat, mijn loopbaanbegeleider en mijn therapeut, mijn wekker en mijn slaapmutsje. Er zijn weinig problemen die blijven plakken na zestig kilometer. En er zijn weinig emoties die niet tot rust komen na een uurtje trappen in de natuur.
Het is dus zelfzorg. En omdat ik het graag doe, hou ik het vol. Voor gedrag dat je met goesting doet, heb je geen tonnen discipline nodig. Je doet het gewoon en het wordt een stukje van jou.
Dus dacht ik: als ik het dan toch zo graag doe, dan kan ik het maar beter goed doen. Een fiets die me roept, waar ik op wil stappen, zelfs als het regent of als de agenda vol zit. Want het is niet altijd evident om die fietskledij aan te trekken. De sleur loert altijd. Moeheid ook. Maar een beetje goesting helpt wonderen. En dat krijg ik van deze lieve machine zeker.
Onderweg, ergens tussen de Kwaremont en de Koppenberg, verandert de stem in mijn hoofd. De kritische, calculerende controlefreak maakt plaats voor de wielercommentator. Welke fietser hoort niet af en toe "dat hij gezwind omhoog rijdt, alsof hij vleugels heeft". Soms in de kopgroep, en soms in de achtervolging... Maar als we maar onderweg zijn is het al meer dan goed genoeg.
Op deze New Bike Day ben ik weer een kind dat speelt. Niet het kind dat z'n best doet voor goede punten op school, maar een kind dat zingt tijdens het fietsen, zwaait naar de koeien, en zo breed lacht dat de aerodynamica van de fiets een maat voor niets was. Het voelt alsof ik jarig ben. Niet dat ik iets heb gekregen, maar ik heb mezelf wel iets gegund. Want ik kocht geen fiets. Ik kocht momenten met vrienden, koffietjes in de lente, vakanties in de zomer en heerlijke analyses van de maandelijkse sprint aan de molen.
Ik ga deze dag vieren. Eerst een half uurtje gewoon kijken naar het kunstwerk. En dan met wind en kilometers. En wie weet, passeer ik onderweg iemand die ook net begonnen is. En dan zal ik zwaaien en mag jij trots zijn op jezelf.
PS: Mijn fiets is de nieuwe Aeroad Tensor van Canyon – de beste fiets van het peloton, maar dat hoeft niemand te weten.
PS-2: De fietswinkel van Canyon is in Maldegem en ik ben héél tevreden van de service!
